Kimya Hatun

"Sems! Ey seyyarelerin en tekinsizi! Çarpacak bir beni mi buldun? Iyi ki beni buldun. Hos âmedî! Hos âmedî! Seni ariyordum Sems! Ama dagila dagila. Seni bekliyordum Sems! Ama savrula savrula… Allah’im beni Sems ile yarala! Öyle yarala ki akan gözyaslarim cehennemi söndürsün. Aglamaktan kör olup görmesem de cennetini. Sen varsin ya! Sems, Kimya’nin yüzüne dogru egilirken, pencereden bir isik huzmesi süzüldü odaya. Oda göz kamastiracak bir sekilde isikla dolmustu. Bir gül kokusu yayildi odanin her yanina. Kimya basini pencereye dogru çevirdi. Hemen ayaklarini dizlerine, dizini ise karnina dogru çekti. Tipki bir bebegin anne karninda durmasi gibi. Kimya yatagin içinde dogrulmaya çalisti. Tebessüm etti. Dudagindan; "Efendimiz... Efendimiz..." Basi yastigin sag ucuna düstü." Herkes kendi yüreginin diline uygun kitaplar okur. Bu kitapta okuyucu, içinin içtenlikle dolu sesini duyacaktir. Her bir bakisi ömrünün Sems’ini arayan, her bir adimi özünün ask kapisini aralayan, Kimya’nin sessiz agitina askin gözyaslari ile katilan, o saf yüreklerini okuyacaklar.